Kościół i klasztor Bożogrobców, obecnie kościół parafialny p.w. św. Ducha
Zespół klasztorny Bożogrobców, fundacja Jana Tarnowskiego, składa się z późnogotyckiego kościoła p.w. Św. Ducha wzniesionego w latach 1430–1473 z kaplicą Grobu Chrystusa dobudowaną w 1718 roku, budynku klasztoru z XV w. i murów obronnych z XVII wieku z basztą – obecnie dzwonnicą.
Symbolem istniejącego do 1846 roku Zakonu Kanoników Regularnych Stróżów Grobu Jerozolimskiego, potocznie zwanych Bożogrobcami lub Miechowitami jest krzyż jerozolimski o dwóch poziomych belkach, wieńczący do dziś wszystkie kościelne wieże. Wnętrze kościoła przykryte sklepieniami gwieździstymi zachowało surowy gotycki wystrój. Kontrastuje z nim barokowe i neobarokowe wyposażenie z bogatym ołtarzem głównym z 1693 roku, ufundowanym w 300-setną rocznicę erekcji parafii, stallami, amboną oraz ołtarzami przytęczowymi i bocznymi, belką tęczowa z krucyfiksem stojącym na kuli ziemskiej i wkomponowanymi w łuk tęczowy narzędziami męki pańskiej. W prezbiterium kościoła znajduje się gotyckie epitafium Rafała Tarnowskiego malowane na desce z ok. 1490 roku oraz płyty nagrobne z tego samego okresu. Na uwagę zasługuje także gotycka chrzcielnica spiżowa z I poł. XV w. w nawie bocznej kościoła. W kaplicy Grobu Chrystusa dekorowanej w I poł XIX w. sztukateriami Fryderyka Baumana i polichromią przedstawiającą scenę Zmartwychwstania, znajduje się ołtarz Matki Boskiej Pani Przeworskiej oraz kopia bazyliki jerozolimskiej, na ścianach bocznych epitafia Teresy i Henryka Lubomirskich – właścicieli Przeworska, których krypta grobowa znajduje się pod kaplicą.